Een prachtige zondagochtend in mei, alweer zo’n 7 jaar geleden. De zon schijnt, de lucht is helderblauw. Nog bezweet van het hardlopen zet ik een kop koffie. Mijn mobiel gaat, en ik neem nietsvermoedend op.

Het is de HR-manager van het bedrijf waar ik werk en ik hoor haar vertellen dat een jonge collega uit mijn team de avond ervoor is overleden. Verdoofd luister ik naar wat ze verder vertelt en ik hoor alleen nog: ik stuur je zo het rouwprotocol, daar staat in wat je moet doen.

Die dag bel ik ruim 30 collega’s vanuit huis. Iedereen reageert geshockt en voor elk telefoontje moet ik moed verzamelen. Die avond ben ik uitgeput en voel ik me eenzamer dan ooit. Het rouwprotocol viel rauw op mijn dak.

Hoe had deze dag anders kunnen verlopen? Hoe was het dragelijker geweest? Terugkijkend heb ik daar antwoorden op.

 

• Zorg dat je niet alleen bent, kom met een paar collega’s (virtueel) bij elkaar. Bv iemand van HR, de betrokken leidinggevende en een directeur.
• Sta eerst stil bij wat er gebeurd is en neem tijd voor de emoties die naar boven komen.
• Maak dan samen een plan en verdeel de taken. Als we in mijn geval de belronde hadden verdeeld, was het veel minder zwaar geweest.
• Spreek met elkaar af hoe je elkaar de komende dagen steunt. B.v. elke dag een vast koffiemoment waarop alles wat er gebeurt, besproken kan worden.

Je krijgt er misschien nooit mee te maken, maar als het wel zo is: bied steun aan elkaar. Een rouwprotocol is heel behulpzaam, maar kijk ook wat er nog meer nodig is.

Zit jij in een vergelijkbare situatie en kun je wel een steuntje in de rug gebruiken? Neem dan contact met me op, ik help je graag verder.