Ruim 10 jaar geleden werd ik op de eerste dag van mijn nieuwe interim-opdracht voorgesteld aan het team. Het bleek dat er een collega ontbrak. Ze hadden hem al maanden niet meer gezien of gesproken. Zijn zoontje was overleden en na de uitvaart hadden ze geen contact meer gehad.

Heel ongemakkelijk om dan te bellen, mezelf te introduceren en op bezoek te gaan. Met plaatsvervangende schaamte belde ik aan, met een bos bloemen, om uitdrukking te geven aan mijn medeleven.

Het werd een persoonlijk gesprek, waarin ik dichtbij mocht komen. De pijn van het verlies kon voelen, maar ook het alleen zijn zonder collega’s. We spraken af dat ik weer zou bellen en korte tijd later is hij langzaamaan weer aan het werk gegaan.

Deze ervaring kwam naar boven na een aantal interviews met HR-adviseurs en -managers, een casemanager en anderen die te maken hebben met langdurig verzuim. Ik vroeg ze hoe zij keken naar rouw en verlies op de werkvloer en de samenhang met langdurig verzuim. En werkelijk iedereen gaf als antwoord: ‘dat ligt eraan hoe de direct leidinggevende ermee om gaat’.

En heel veel leidinggevenden vinden dit een spannend onderwerp, wat ik volkomen begrijp. Wat zeg je tegen iemand die een kind heeft verloren? Of een andere ingrijpende gebeurtenis heeft meegemaakt. De verleiding is groot om het eigen ongemak te vertalen in alle ruimte geven aan de medewerker om het verlies te verwerken.

Maar daar is niemand bij gebaat. Wel met het gesprek aangaan, luisteren naar wat er gebeurd is en medeleven tonen. Maar ook een vervolgafspraak maken, opnieuw bellen of langsgaan en samen gaan kijken naar wat wel mogelijk is. Dan wordt die drempel om weer te gaan werken niet zo hoog!

Wil je hier graag meer over weten, kun je hulp gebruiken, neem dan contact op. Met een Bakje Troost ondersteunen Miranda Schutten en ik je graag!